Απ’ την κορφή του κόσμου χάνεται το κάθε μας γιατί
Σβήνουν τα σημάδια κι όλα μια μέρα μακριά
Απανέμι ο δρόμος και ξεχνά ο χρόνος να μας πάρει αγκαλιά
Ονειροπαγίδα κάθε μας ελπίδα κι αλητεύουμε ψηλά όταν
Πέφτουνε τα αστέρια μες τα δυο σου χέρια κρύβονται όλες οι ευχές
Ολόγιομο φεγγάρι στου μυαλού τη ζάλη χρωματίζει διαδρομές
Απ’ την κορφή του κόσμου τα λάθη μας φαντάζουν πιο μικρά
Κι πιο γλυκιά αμαρτία, ξανά, χορεύει στην ακρογιαλιά
Απανέμι ο δρόμος και ξεχνά ο χρόνος να μας πάρει αγκαλιά
Ονειροπαγίδα κάθε μας ελπίδα κι αλητεύουμε ψηλά όταν
Πέφτουνε τα αστέρια μες τα δυο σου χέρια κρύβονται όλες οι ευχές
Ολόγιομο φεγγάρι στου μυαλού τη ζάλη ζωγραφίζει διαδρομές
Πέφτουνε τα αστέρια κόβουν σαν μαχαίρια της αλήθειας τα δεσμά
Ολόγιομο φεγγάρι τ όνειρο σαλπάρει και κανέναν δε ρωτά
