Είν’ η άσφαλτος γυαλί,
κρύο πολύ σ’ αυτή την πόλη.
Κάνω σινιάλο σε ταξί,
κούρσα διπλή και σιωπηλή.
Σπασμένα φρένα χωρίς εσένα.
Όποιος είναι μοναχός, το ξέρει
το αστέρι που με οδηγεί,
και στους άδειους δρόμους περιφέρει
σαν σειρήνα τώρα μια κραυγή.
Βλέπω πρόσωπα φτηνά
και με γερνά ένα ρολόι.
Στις γνωριμίες μιας βραδιάς,
σ’ ένα ποτό πώς να κρυφτώ;
Εγώ έχω χρόνο για σένα μόνο.
Όποιος είναι μοναχός, το ξέρει
το αστέρι που με οδηγεί,
και στους άδειους δρόμους περιφέρει
σαν σειρήνα τώρα μια κραυγή.
