Τα νιάτα μου εισιτήριο, σε ράγες μυστικές
βαγόνια όλο όνειρα, με γέλια κι αγκαλιές…
Μα η νύχτα είχε σχέδια, που σβήσαν τα δικά μου
στα Τέμπη, όταν φτάσαμε, κόπηκαν τα φτερά μου…
«Ζωή – Αγάπη – Θάνατος» του τρένου μου οι στάσεις
μικρή η κάρτα μνήμης σου κι Ελλάς θα με ξεχάσεις.
Γι΄ αυτό τραγούδι έγινα με όλα σε δυό φράσεις:
« Κοιμήσου, θα αργήσουμε», « Πάρε με, όταν φτάσεις»!
«- Να λες τις ιστορίες μας», φωνάζουν οι σιωπές
για τις μικρές πορείες μας, με τ΄ όνομά μας, πες.
Εμείς γι΄αυτήν παλεύαμε, πώς μπόρεσε η καρδιά της
η χώρα που αγαπήσαμε, σκοτώνει τα παιδιά της.
