Ακούσατε που γύρισα από τις αυλές του Χάρου
κι όσοι ρωτούν για θάνατο απόκριση να πάρουν
Θα πιουν αθάνατο νερό
Και θα νικήσουν τον καιρό
τα λάφια τα αμέρωτα
που παίζουν με τον έρωτα λύνουνε κάβους και σκοινιά
κι ανοίγει η ζωή πανιά.
Κάτω στη μαύρη θάλασσα στο μαύρο καλαμιώνα
μες στα καρνάγια οι ψυχές στου Χάρου το λιμίωνα
μου παν τ’ αρχαίο μυστικό
ποιοι φεύγουν απ’ το ριζικό
‘κείνοι που σπούνε τις βαριές
τις πόρτες και τις σιδεριές
να φύγουν τ’ άγρια πουλιά
από τ΄αφέντη κελιά.
Στη γη του μαύρου φεγγαριού στα παγωμένα μέρη
Βρήκα τα χνάρια του φονιά και του `στησα καρτέρι
Να τον ρωτήσω να μου πει
Ποιανού κλωστή δε θα κοπεί
‘κείνων που κρύβουν τη φωτιά μέσα στα στήθια τους βαθιά
Και αγκαλιάζουν το βοριά
Να γίνει η σπίθα πυρκαγιά.
Στου Κάτω κόσμου τα σκαλιά πήγα για να ρωτήσω
για μια καρδιά που αγάπησα αν θα γυρίσει πίσω
και μου ΄πε πως θα τηνε δω
όταν θα σιγοτραγουδώ
να λέει με το στόμα μου
να μπαίνει μες στο σώμα μου
πρώτη να σέρνει το χορό
να την ξεχάσω δεν μπορώ…
