Χάδι που φέρνει τ’ όνειρο,
λόγια που τα ‘πε η ζάλη
κι όρκο που ‘κανε ο φόβος μου
ποτέ δε θα σου δώσω.
Γιατί είμαι δέντρο απότιστο,
είμαι ξερό χωράφι
και σύννεφο χωρίς βροχή
και πάει η αγάπη στράφι.
Μα σε λιμάνι μάτια μου
ποτέ μου δε θ’ αράξω,
γιατί δεν έχω άγκυρες
και ξέρω δε θ’ αλλάξω.
Γιατί είμαι δέντρο απότιστο,
είμαι ξερό χωράφι
και σύννεφο χωρίς βροχή
και πάει η αγάπη στράφι.
Εγώ στις φλόγες περπατώ
και στη γαλήνη τρέχω
και μη ζητάς να σ’ ορκιστώ
γιατί θεό δεν έχω.
