Όσο μικραίνω γύρω ο κόσμος μεγαλώνει
όπως σαρώνει
στο πέρασμα του ο καιρός
όλα τα τείχη που `χα χτίσει,
πάει κι απλώνει
στη θέση τους λιβάδια
κι από πάνω ο ουρανός
ανατινάζεται κι ελευθερώνει
άγρια άλογα που αρχίζουν
και καλπάζουνε καθώς
η μέρα φεύγει θριαμβεύοντας
κι υψώνει
πύρινα λάβαρα με αστέρια και γεράκια
μες στο φως…
Όσο εγώ σβήνω, αυτή η φλόγα δυναμώνει
όπως πυρώνει
το μαύρο ατσάλι της ψυχής.
Βλέπω τον πάγο που `χα γύρω μου να λιώνει.
Βλέπω τους δρόμους ανοιχτούς μέχρι τα πέρατα της Γης.
Τώρα είμαι σύννεφο, αν γίνω χιόνι
θέλω να πέσω μες στον κήπο σου στην άκρη της αυλής,
να είμαι το δάκρυ του χιονάνθρωπου που λιώνει
μες στην απέραντη λιακάδα της δικιάς σου της ζωής…
Όσο λιγότερο παλεύω δυναμώνει
αυτός ο αέρας που έτσι και δεν του αντισταθείς
γίνεσαι χνούδι ελαφρύ και σε σηκώνει,
πετάς μαζί με τα πουλιά στα βάθη της ανατολής,
ακούς να τρέχουνε νερά, ακούς τ’ αηδόνι,
βλέπεις τη θάλασσα μακριά, τη νοσταλγείς
και τότε ο αέρας απαλά σε προσγειώνει
μες στην παλάμη αυτής
που χρόνια περιμένει να της πεις
όσο μικραίνω γύρω ο κόσμος μεγαλώνει…
