Να σου μιλάω σαν να είσαι εδώ μπροστά μου,
να ‘σαι το τέλος κι η αρχή στα όνειρά μου,
να σ’ αγαπάω και να νοιάζομαι για σένα,
αυτή κι αν είναι, αυτή κι αν είναι τρέλα.
Να αγκαλιάζω ένα άδειο μαξιλάρι
και να ‘ναι αδύνατο ο ύπνος να με πάρει,
αφού τις νύχτες μου ζητάω μόνο εσένα,
αυτή κι αν είναι, αυτή κι αν είναι τρέλα.
Όσο περνάει ο καιρός χώρια από σένα,
αιμορραγώ, μα δεν το λέω σε κανένα,
περνάω τις νύχτες μου με μάτια δακρυσμένα,
εγώ, που γέλαγα όταν έκλαιγαν για μένα.
Να λέω στους φίλους σου, όπου να ‘ναι θα γυρίσεις,
να σου φωνάζω όταν χτυπάνε για ν’ ανοίξεις
κι όταν πλαγιάζω να σου λέω, ψυχή μου, έλα,
αυτή κι αν είναι, αυτή κι αν είναι τρέλα.
Να αγκαλιάζω ένα άδειο μαξιλάρι
και να ‘ναι αδύνατο ο ύπνος να με πάρει,
αφού τις νύχτες μου ζητάω μόνο εσένα,
αυτή κι αν είναι, αυτή κι αν είναι τρέλα.
Όσο περνάει ο καιρός χώρια από σένα,
αιμορραγώ, μα δεν το λέω σε κανένα,
περνάω τις νύχτες μου με μάτια δακρυσμένα,
εγώ, που γέλαγα όταν έκλαιγαν για μένα.
Αυτή κι αν είναι τρέλα.
Αυτή κι αν είναι τρέλα.
Αυτή κι αν είναι τρέλα.
