Όταν θα έρθει η ώρα μου
απ’ τη ζωή να φύγω
θα ‘χω ένα παράπονο
απ’ το ντουνιά τον άπονο
που μοναχός μου καταλήγω
Όλα θα έρθουνε στο νου
την τελευταία ώρα
θα μοιάζω με κατάδικο
κι ο θάνατος με άδικο
ότι προλάβω θα ‘ναι τώρα
Θέλω να ζήσω τη ζωή μέχρι το τέλος
κι από τα όρια που μου `βαλαν να βγω
στην κοινωνία να ξοφλήσω κάθε χρέος
κι αν δε μ’ αγάπησαν εγώ τους αγαπώ
Όταν θα φτάσω εκεί ψηλά
που όλοι είναι ίσοι
δε θα φοβάμαι τίποτα
αφού της γης τα ύποπτα
θα έχουνε ξεφτίσει
Όμως ακόμα είμαι εδώ
σε ένα κόσμο ψεύτη
άδειο από αισθήματα
γεμάτο από θύματα
και της αγάπης κλέφτη
Θέλω να ζήσω τη ζωή μέχρι το τέλος
κι από τα όρια που μου ‘βαλαν να βγω
στην κοινωνία να ξοφλήσω κάθε χρέος
κι αν δε μ’ αγάπησαν εγώ τους αγαπώ
