Σε μέρα σκοτεινή διαβαίνεις μονοπάτι
και βρίσκεις πόρτα χαμηλή
και σε ψηλό παράθυρο τη στάμνα με νερό.
Και στο κατώφλι βάζεις μαντζουράνα
κι ανάβεις τέσσερα κεριά
ένα γι’ αυτό ν που έφυγε
ένα γι’ αυτό ν που γύρισε
το τρίτο για τη μάνα του φονιά
το τέταρτο για την Αγιά Βαρβάρα.
Κι όταν θα δεις καπνό
κι η στάχτη θα ρουφά την πολιτεία
και το καντήλι σβήσει μοναχό του
να πάρεις χόρτο που φυτρώνει σε γιαλό
και σ’ αλειτούργητη εκκλησιά
να κάτσεις και να κλάψεις.
Μια στη Λέρο, μια στη Νάξο, μια στην Αλικαρνασσό
κι Άγιοι Ανάργυροι να λες μεγάλοι και θαυματουργοί
ό, τι φεύγει να γυρίσει μόνο το κακό
μόνο το κακό μαντάτο κι η απάτη κι ο εχθρός
μόνο του ληστή το χέρι κι ο πικρός ο λόγος του
σε κορφές που δεν πατιούνται, στον απήγανο.
