Πως είμαι, λένε, μακριά νυχτωμένος,
ονειροπόλος και πάντα χαμένος,
ένας τρελός που τρελά έχει οράματα
και στο Θεό γράφει γράμματα.
Πως μ’ έχουνε απ’ τη λίστα διαγράψει
και κάπου, σίγουρα, την έχω “βάψει”
τ’ άδικο είναι κατάσταση μόνιμη
και ας νοιαστούν οι επώνυμοι.
Πως πρέπει, λένε, να βγω απ’ το λούκι,
να μπω σε άλλου θιάσου μπουλούκι
και να `χω κάποια κοινά ενδιαφέροντα,
μόνο καλά και συμφέροντα.
Να μάθω, λένε, κανάλι ν’ αλλάζω,
να κοροϊδεύω, να κλέβω, ν’ αρπάζω,
να `χω μια θέση στη μέση του σύμπαντος
για να μη μείνω ασήμαντος.
Ν’ αρχίσω, λένε, να κάνω υποκλίσεις,
να βλέπω sex στην TV και ειδήσεις
κι όταν ακούω πολέμου εδραίωση,
να λέω, “μπράβο ενημέρωση”.
Όλος ο κόσμος, μου λένε, θα γίνει δικός μου
αν πάψω να `μαι απλά ο εαυτός μου,
αν πάψω να `μαι απλά ο εαυτός μου,
μα δεν μπορώ, δεν μπορώ, δεν μπορώ,
