Σαν παιχνίδι που τ’ αφήνει
στη γωνία ένα παιδί
γιατί έχει ένα καινούριο
το παλιό θα ξεχαστεί
Αυτό είμαι εγώ για σένα
το παιχνίδι που πετάς
το ρολόι σου κοιτάζεις
χρόνο πια δε σπαταλάς
Παιχνίδι εγώ που έσπασε στα χέρια σου
κομμάτια που με πέταξες στα νεύρα σου
σκιά μες στον καθρέφτη το είδωλο αυτό
που δε το αναγνωρίζω τώρα πια
Παιχνίδι που δε χάρισες το χρόνο σου
το τσάκισες και πέτυχες το στόχο σου
να έχεις το παιχνίδι πάντα δέσμιο
και να σε περιμένει πάντα εκεί
Πόσο τρέμω το σκοτάδι
το δωμάτιο φυλακή
είσαι ο δεσμοφύλακάς μου
εσύ έχεις το κλειδί
Ν’ απεξαρτηθώ από σένα
πόσο θα το ήθελα
τώρα είναι αργά να φύγω
έπρεπε αν ήξερα
