Στον καιρό μας τον αλλιώτικο,
πού είσε, βρε στενό Πλακιώτικο,
με τις γλάστρες σου και τα βασιλικά,
με χαμόγελα παιδιάστικα, γλυκά,
στην πεζή ζωή, την άχαρη
ήσουν της ψυχής η ζάχαρη
σε νοστάλγησα, πλακιώτικο στενό,
που κατέβαζες στη γη τον ουρανό.
Πάλι τα `πια, πάλι τα `πια
και νιώθω λύπη γιατί μου λείπει
η πλάκα μου η παλιά,
πάλι τα `πια, πάλι τα `πια
γιατί ξανάβρα δυο μάτια μαύρα
με κάτασπρα μαλλιά.
Πλάκα μας παλιά, σε χάσαμε
μα ποτέ δε σε ξεχάσαμε,
ο μοντέρνος ο γλεντζές σε βλέπει αλλιώς,
μα πιστός σου θαυμαστής μένει ο παλιός,
ο παλιός που κι αν γκριζάρισε,
την καρδιά του σου την χάρισε
γιατί ξέρει πως αυτή την εποχή
έχει λείψει απ’ τους ανθρώπους η ψυχή.
Πάλι τα `πια, πάλι τα `πια
και νιώθω λύπη γιατί μου λείπει
η πλάκα μου η παλιά,
πάλι τα `πια, πάλι τα `πια
γιατί ξανάβρα δυο μάτια μαύρα
με κάτασπρα μαλλιά.
