Το κάπου που το όρισες εδώ,
το κάποτε που έχει γίνει τώρα,
σε γύρευα στον δρόμο τον σωστό,
σε βρήκα στη μεγάλη κατηφόρα.
Αγάπη στο ποτέ, στο πουθενά
που φτιάχνεις με σπιρτόξυλα παλάτι,
ο έρωτας αγέρας που περνά
κι ανάβει πυρκαγιά από τη στάχτη.
Παλίρροια τα πάθη μας παλιά
μια είμαι στον βυθό και μια στην ξέρα,
γοργόνα που μου πήρες τα φιλιά
και έγινες πουλί την άλλη μέρα.
Στο σώμα σου ξανά θα γεννηθώ
και απ’ την αρχή τα όνειρα θα κάνω,
αν ήτανε μισός ν’ αναστηθώ
καλύτερα για πάντα να πεθάνω.
