Μέσα από τα κάγκελα κι από πάνω κάτω
το βλέμμα του κουράστηκε και πια δε συγκρατεί
στα χίλια κάγκελα άξαφνα να βρέθηκαν μπροστά του
κι όλος ο κόσμος πίσω τους έχει καλά κρυφτεί.
Το ζυγιασμένο πάτημα, τ’ανάλαφρο του ζάλο
και οι στροφές που κλείνουνε όλο και πιο πολύ
μοιάζουν με κυκλικό χορό περήφανο μεγάλο
με κέντρο άγρια θέληση που στέκει σιωπηλή.
Καμιά φορά ανοίγουνε μόνο τα βλέφαρά του
και μια εικόνα αθόρυβα το βλέμμα του τρυπά
την τεντωμένη ξεπερνά γαλήνη του σωμάτου
και μες τα φυλλοκάρδια του χάνεται και σκορπά.
