Με τα μάτια χαμηλά
στο στενό μου ξενυχτά,
τι κι αν έχει ξεροβόρι,
το δικό μου το αγόρι.
Σαν με δει από μακριά
τρέμει σαν την καλαμιά
και το χρώμα του αλλάζει,
κίτρινο φλουρί λες μοιάζει.
Παναγιά μου πως αργεί
μια λεξούλα να μου πει.
Μήνες πέρασαν κι ακόμα
στέκει εκεί σαν μια κολόνα.
Παναγιά μου πως αργεί
στο κατώφλι μου να ’ρθεί.
Δεν το ξέρει το καημένο
πως κι εγώ το περιμένω.
Ώρες στέκεται εκεί,
Κυριακή, καθημερνή.
Πως φοβάμαι μην κρυώνει
σαν αρχίζει και νυχτώνει.
Η ματιά του σαν σπαθί
να με φτάσει προσπαθεί.
Τρέμω μήπως κάποια μέρα
βαρεθεί και κάνει πέρα.
Παναγιά μου πως αργεί
μια λεξούλα να μου πει.
Μήνες πέρασαν κι ακόμα
στέκει εκεί σαν μια κολόνα.
Παναγιά μου πως αργεί
στο κατώφλι μου να ’ρθεί.
Δεν το ξέρει το καημένο
πως κι εγώ το περιμένω.
