Εφτώχυνα και δε γυρνάς πια να με δεις,
αχ! Βρε, κακούργα.
Με κυνηγούσες γιατί ήμουν παραλής
ψευτοπανούργα.
Μου ‘βαλες πόνο και τώρα λειώνω,
πες μου γιατί να μ’ αρνηθείς;
Μου ‘βαλες πόνο και τώρα λειώνω,
ποτέ σου πια να μη χαρείς.
Κι οι φίλοι τώρα δε γυρνούν πια να με δουν,
για σε κακούργα.
Κι οι συγγενείς μου ούτ’ αυτοί με χαιρετούν,
ψευτοπανούργα.
Μου ‘βαλες πόνο και τώρα λειώνω,
πες μου γιατί να μ’ αρνηθείς;
Μου ‘βαλες πόνο και τώρα λειώνω,
ποτέ σου πια να μη χαρείς.
Κι έτσι που με κατήντησες, σκέψου καλά,
αχ! Βρε μοβόρα.
Σαν ξεψυχήσω τότε θα ‘ναι πια αργά,
μη φεύγεις τώρα.
Μου ‘βαλες πόνο και τώρα λιώνω,
πες μου γιατί να μ’ αρνηθείς;
Μου ‘βαλες πόνο και τώρα λιώνω,
ποτέ σου πια να μη χαρείς.
-Γεια σου Στελλάκη!
-Μ’ έφαγες κακούργα.
