Πάντα θα μένει ένα κενό
το τώρα να μην φτάνει
να τρέχει πάντα το μυαλό
σ’ εκείνο που δεν πιάνει.
Πάντα θα μένει ένα κενό
το νου για ν’ αρρωσταίνει
να μοιάζει τ’ όλο για μισό
τ’ άπιαστο να ομορφαίνει.
Πάντα θα μένει ένα κενό
τ’ όνειρο να περνάει
μια πέτρα σ’ ήρεμο νερό
η νύχτα θα πετάει.
