Με προσπέρασε το λεωφορείο
πάλι απόμεινα μόνη στο κρύο
τι κι αν πρόσμενα τόσο στη στάση
μ’ έχεις πάντα κι εσύ προσπεράσει.
Έτσι είναι η τύχη γραμμένη
η πασιέντζα ετούτη δεν βγαίνει.
Πάντα το χρώμα μου ήταν το γκρίζο
πίσω απ’ το τζάμι ετούτο δακρύζω
νιώσε επιτέλους πόσο σε θέλω
και σε περιμένω, και σε περιμένω.
Πάντα το χρώμα μου ήταν το γκρίζο
πόσο κουράστηκα λάθος να ελπίζω
δες με για λίγο μόνη πως μένω
και σε περιμένω, και σε περιμένω.
Αχ να το ‘ξερες πόσο πονάω
κοίταξέ με κρυφά σ’ αγαπάω
μα δεν μπήκες ποτέ στο γραφείο
τόσα χρόνια εφτάμιση δύο
Έτσι είναι η τύχη γραμμένη
η πασιέντζα ετούτη δεν βγαίνει.
