Ζήσαμε και τι δε ζήσαμε
νιώσαμε και τι δε νιώσαμε
όμως την αγάπη μας αφήσαμε
και τον έρωτα μας δεν τον σώσαμε.
Και τώρα μόνος μου εγώ κι ο πόνος μου
βασανιστήριο είναι μαρτύριο.
Εφτά μέρες, εφτά νύχτες μακριά σου
κι είμαι ήδη πεθαμένος για φαντάσου
δεν μπορώ να ανασάνω και στη τρέλα πάλι φτάνω
απ’ την ώρα που έχασα τον έρωτα σου.
Εφτά μέρες, εφτά νύχτες δεν κοιμάμαι
που σ’ αγάπησα καθόλου δεν λυπάμαι
δεν μπορώ να συνηθίσω και μονάχος μου να ζήσω
ξεμακραίνεις και αρχίζω να φοβάμαι.
Πιστέψαμε μα προδοθήκαμε
τι κι αν ακόμα στο θεό ορκιστήκαμε
τους όρκους της αγάπης δεν κρατήσαμε
και τώρα ξεθωριάζουν όσα ζήσαμε.
Εφτά μέρες, εφτά νύχτες μακριά σου
κι είμαι ήδη πεθαμένος για φαντάσου
δεν μπορώ να ανασάνω και στη τρέλα πάλι φτάνω
απ’ την ώρα που έχασα τον έρωτα σου.
Εφτά μέρες, εφτά νύχτες δεν κοιμάμαι
που σ’ αγάπησα καθόλου δεν λυπάμαι
δεν μπορώ να συνηθίσω και μονάχος μου να ζήσω
ξεμακραίνεις και αρχίζω να φοβάμαι.
