Παντρεύτηκα για να χαρώ, βρε άντρα που τον πήρα
που μ’ έριξε η τύχη μου και η κακή μου μοίρα
Είναι μπεκρής και έρχεται τα βράδια θυμωμένος.
Φέρνει ψαράκια και αυγά, αμάν, και τύφλα μεθυσμένος
κι ευθύς μου πιάνει τον καυγά, τα σπάει, τα ρημάζει
ακόμη δεν τηγάνισες, βρε στρίγγλα μου φωνάζει.
Ώσπου να βάλω τη φωτιά, τον βλέπω που κοιμάται
ώσπου να βάλω τη φωτιά, τον βλέπω και κοιμάται
την άλλη μέρα ο μπεκρής, αμάν, τίποτα δεν θυμάται.
Του βλέπω πως του πέρασε η μέθη του λιγάκι
τότε μου λέει δεν θα πιω να ξέρεις Κατινάκι
μα ‘γω τ’ ακούγω βερεσέ, πρέπει να τον αφήσω
γιατί μ’ αυτόνε το μπεκρή, αμάν, δεν ημπορώ να ζήσω.
– Αχ, τύχη που τη βρήκα η κακομοίρα.
– Ρε τι άνθρωπος είναι αυτό το παιδί, τίποτα δεν…..
– Γεια σου Σαλονικιέ μου, γεια σου.
