Μπήκα στο σπίτι μου κρυφά σαν νυχτερίδα
κι είχα υποψία στη γυναίκα μου βαριά
σαν άνοιξα την πόρτα μου τη βρήκα
πεσμένη σε μια ξένη αγκαλιά.
Κατατρεγμένος τώρα πια
μες στη ζωή θα ζήσω
κι άνθρωπο πια στα μάτια μου
δε θέλω ν’ αντικρίσω.
Στην παραζάλη μου, δεν μπόρεσα ν’ αντέξω
τα σπάω όλα και τα κάνω ρημαδιό
τραβώ απελπισμένα το μαχαίρι
στην τρέλα μου σκοτώνω και τους δυο.
Κατατρεγμένος τώρα πια
μες στη ζωή θα ζήσω
κι άνθρωπο πια στα μάτια μου
δε θέλω ν’ αντικρίσω.
Καθώς στο αίμα βουτηγμένη ξεψυχούσε
άκουσα που ‘λεγε στερνή της πια φορά
πως ήταν ο χαμένος αδερφός της
που γύρισε απ’ τη μαύρη ξενιτιά
