Είν’ ο θεός μας γκρεμισμένος
κι εγώ γυρνώ χωρίς λαλιά
εξόριστος στη γη και ξένος
για τη δική σου αγκαλιά
Είν’ ο καιρός μας ξοφλημένος
σκισμένη αφίσα απ’ τα παλιά
σαλός προφήτης γερασμένος
με το στεφάνι στα μαλλιά
Και γύρω τα στημένα πλήθη
οι πληρωμένοι θεατές
που ψάχνουνε το παραμύθι
λέξεις αμέτοχες, κλιτές
Μέσα στο μύθο και στη λήθη
χτυπώ τις πόρτες τις κλειστές
και μια φωνή κάπου απεκρίθη:
«Δες πως κοιμούνται οι εραστές»
Ο ήλιος έπεσε κι ακόμη
βαδίζω στην Delancey Street
που μες στην άλικη σου κόμη
των ρόδων βρήκα την ελίτ
Και γύρω σκούριασαν οι δρόμοι
απ’ τ’ ανθρωπάκια του Magritte
που σαν θλιμμένοι τροχονόμοι
χτυπούν στ’ ανέξοδό τους beat
Βλέπω να χάνονται στα βάθη
οι σκονισμένοι θεατές
που δεν χωρέσανε στα πάθη
και σ’ εκδοχές ιδεατές
Δεν ψάχνω πια σωστά και λάθη
μόνο κοιτώ πόρτες κλειστές
κι αφήνω αυτά τα λίγα άνθη
κει που κοιμούνται οι εραστές
