Δεν ξέρει ο άνθρωπος μετά τη ζωή
αν θα ‘χει δική του ακόμα ψυχή.
Αν θα ‘ναι ο παράδεισος
δικός του για πάντα
στην ίδια βεράντα
που ζούσε παιδί.
Μα εγώ…
στον παράδεισο που έζησα
Εγώ…
στην αγάπη σου που έζησα και ζω.
Δεν ξέρω τι θα ‘χει
μετά τον παράδεισο
μετά τα φεγγάρια σου
δεν ξέρω τι θα ‘χει.
Τι θα ‘χω, τι μένει
τι θα ‘ναι μετά τον παράδεισο
Δεν ξέρει ο άνθρωπος μετά το ταξίδι
αν θα ‘χει δικό του το σώμα ξανά.
Ή αν θα ‘ναι ο παράδεισος
για κείνον παιχνίδι
τις νύχτες να ντύνει
μ’ αστέρια κρυφά
