Βάδιζα μόνος και σε κράταγα απ’ το χέρι
ξυράφι η νύχτα κραγμένα στενά
μια μπάντα πίσω μας χάλκινα και κρουστά
το άρρωστο μυαλό μου τι παιχνίδια παίζει!
Βάδιζα μόνος και σε κράταγα απ’ το χέρι
μες στης Κυψέλης τα αδιάκοπα στενά
εσύ με το άσπρο σου χαμογελάκι
κι εγώ με μαύρο πανί στο χέρι
Κι ήτανε τότε σε ένα τζάμι απέναντι
η φάτσα μου έκπληκτη να με κοιτά
ήταν παραίσθηση, δε σε κράταγα απ’ το χέρι
και είπα: “Νυχτιάτικα, τι αστεία είν’ αυτά;”
Μονάχος πάλι, με ξυλιασμένο χέρι
τόσες ώρες έξω κι έχει αρχίσει να φυσά
πήρα τα βήματα κοφτερό μαχαίρι
και ξετινάχτηκα στην τέλεια ερημιά
Βάδιζα μόνος και σε κράταγα απ’ το χέρι
ξυράφι η νύχτα κραγμένα τα στενά
μια μπάντα πίσω μας χάλκινα και κρουστά
το άρρωστο μυαλό μου τι παιχνίδια παίζει!
