Τόσα χρόνια στο συναίσθημα πιστεύω
και δε με κουνάει κανείς.
Το κενό, με μια ιδέα το ημερεύω,
πως θα έρθεις για να μείνεις κι ας αργείς.
Κι αν οι μέρες φεύγουν βιαστικές
κι οι νύχτες σβήνουνε κι αυτές
σε μια απάνθρωπη σιγή
η μουσική μου είσαι εσύ·
σε ψάχνω μες στο πουθενά
και με μεθάει η μοναξιά.
Μοιάζει η ζωή μας δυο λεπτά,
ας μην την πάμε χωριστά.
Ή εσύ, ή άλλος κανένας·
δεν υπάρχει επιστροφή.
Όλοι οι δρόμοι είναι ένας
κι είναι να ‘μαστε μαζί.
Μες στης νύχτας μου το ψέμα
να ‘σαι κάτι ιερό,
σα λουλούδι από αίμα,
σα δικό μου φυλαχτό.
Είμαστε παράξενα δεμένοι,
γνώριμοι και ξένοι,
σ’ έναν φόβο πουλημένοι
και οι δυο.
Είμαστε δεμένοι.
Με ένα νεύμα σα φωτάκι αναμμένο,
την παλιά μου αυταπάτη συντηρείς·
με κρατάς, χωρίς σκοινιά, καλά δεμένο
και χωρίς ούτ’ ένα ίχνος ενοχής.
