Πώς να ακούσω τη σιωπή
που ‘χω στα μάτια τη βροχή,
στα χείλη πίκρα.
Κι αν είχα όνειρα πολλά,
μέσα στου κόσμου την ψευτιά
εσένα βρήκα.
Παράπονό μου κράτα με
κι από το σώμα
ως την ψυχή αγάπησέ με.
Κι αν μοιάζει ο κόσμος φυλακή,
έλα και μ’ ένα σου φιλί
λευτέρωσέ με.
Μιλούν οι άνθρωποι πολύ,
ένας Θεός ξέρει γιατί,
τι τάχα λένε.
Κι αν φαίνεται σαν να γελούν,
τις μέρες τους πως ξεγελούν,
τα βράδια κλαίνε.
