Η παράσταση αρχινά,
δύο πρόσωπα ειν’ αρκετά
στον έρωτά τους χαμένα σε μια τέτοια φωτιά,
η παράσταση αρχίζει ξανά.
Και νομίζεις πως βαδίζουν μαζί,
η ιστορία κάτι τέτοιο απαιτεί
μα στην αγάπη ο καθένας περπατάει μοναχός
είναι νόμος της ζωής δυστυχώς.
Να κι εγώ σ’ ένα τέτοιο χορό
δεν με νοιάζει πού θα πάει ή τι θα βρω,
η αγάπη για σένα είναι δρόμος κλειστός,
μα στην άκρη του υπάρχει ένα φως.
Σε τέτοιο δίχτυ καιρό
σαν αιχμάλωτος σε πόλεμο ιερό
ανακρίνομαι πάλι στης καρδιάς σου το φως
μα φοβάμαι μην βρεθώ μοναχός.
Κι όμως κοίταξε φίλε να δεις
τι παράξενοι που είμαστε όλοι εμείς,
όταν σβήσει ο έρως που νιώθει ο καθείς
θ’ ανοιχτούμε στους ρυθμούς της ζωής.
