Στα χοντρά τα σύρματα πεθαίνει το φεγγάρι
κι εγώ ένα λυχνάρι που σβήνει στη νυχτιά
βουβό στη σκοτεινιά μου με πόνο στην καρδιά
Βασίλεψαν τα όνειρα μας χαμένα πήγαν τα παιδιά
και κλαίνε τα ποτάμια τα δάση κι η νυχτιά
Πάρε με φεγγάρι μου στην άσημη αγκαλιά σου
άνοιξε τα φτερά σου να φύγουμε από δω
για να βρω τη χαρά μου και να σου τραγουδώ
Ν’ αναστηθούν τα όνειρά μας να ξαναγίνουμε παιδιά
ξανά να σεργιανίσουμε σε κάμπους, σε βουνά
