Έφυγες και το σπίτι μας έμεινε ορφανό
την πόρτα σου μας έκλεισες δεν πόνεσε η ψυχή σου
σαν μια βρισιά μας πέταξες το αντίο το στερνό
μα θα `χεις τύψεις πάντοτε τώρα μες στη ζωή σου
Πέταξες τη μανούλα μας
από την αγκαλιά σου
πατέρα ξαναγύρισε
το θέλουν τα παιδιά σου
Ξενοδούλευε η μάνα μας για να μας συντηρεί
οι κόποι και τα βάσανα την γέμισαν ρυτίδες
και πάντοτε στην Παναγιά ανάβει το κερί
γιατί σ’ εκείνη μοναχά να ‘ρθεις έχει ελπίδες
Πέταξες τη μανούλα μας
από την αγκαλιά σου
πατέρα ξαναγύρισε
το θέλουν τα παιδιά σου