Στης θάλασσας τη μοναξιά σ’ απόμακρο λημέρι
πατρίδα έχω από φωτιά και σίδερο φτιαγμένη.
Μνήμες θολές σε συναντούν και σου κρατούν το χέρι
κάνουνε πως σε αγαπούν μα στήνουνε καρτέρι.
Κι όσοι θαρρούν πως σε πονούν πατρίδα αγαπημένη
το βράχο όσο κι αν χτυπούν για πάντα βράχος μένει.
Κι αν το αμπέλι μαραθεί κι αν η ελιά λυγίσει
μόνη θα ξαναγεννηθεί στον κόσμο να ανθίσει.
Γυμνοί μαζί μες στην βροχή στην μπόρα και στ’ αγιάζι
μέσα στο καταχείμωνο ζεστό το χιόνι μοιάζει.
Κι όσοι θαρρούν πως σε πονούν πατρίδα αγαπημένη
το βράχο όσο κι αν χτυπούν για πάντα βράχος μένει.
Κι αν το αμπέλι μαραθεί κι αν η ελιά λυγίσει
μόνη θα ξαναγεννηθεί στον κόσμο να ανθίσει.
Κι όσοι θαρρούν πως σε πονούν πατρίδα αγαπημένη
το βράχο όσο κι αν χτυπούν για πάντα βράχος μένει.
Το βράχο κάνε μη χτυπούν στάσου ανδρειωμένη.
