Έμοιαζε ο κόσμος φυλακή
Και ήμουν κλεισμένος μέσα
Έσπρωχνα χρόνια προς τα έξω αυτή την πόρτα όμως αυτή
Άνοιγε προς τα μέσα
Σ’ένα πολύ μικρό στενό
Σ’ένα στενό δρομάκι
Κάτι παιδιά με ρώτησαν αν ξέρω πώς πετάει αυτό
Το αεροπλανάκι
Άρχισα να τους εξηγώ
Δείχναν να με προσέχουν
Ώσπου να δω αν με κοιτάν
Πήραν το πορτοφόλι μου
Και αρχίσανε να τρέχουν
Ξαπλωμένος στο γρασίδι σα να ήμουν νεκρός
Κοιτούσα τα σύννεφα απελπισμένος
Ανάμεσα απ’τα δέντρα περνούσε το φως
Και τότε είπα είμαι τελείως χαμένος
Όλα αυτά που ήξερα ήταν άχρηστα πια
Κανένας δεν γυρνούσε ούτε καν να με κοιτάξει
Περνούσαν δίπλα κάποιοι που πηγαίναν στη δουλεία
Και τίποτα δεν έμοιαζε να είναι εντάξει
Ξαπλωμένος στο κρεβάτι τυφλωμένος απ’το φως
Έψαχνα να βρω πώς σταματάει το ξυπνητήρι
Ο κόσμος ένας καθρέφτης θολός
Στο πάτωμα γυαλιά και ένα σπασμένο ποτήρι
Σκέφτηκα μια ταινία που είχα δει για τον Γκωγκέν
Πήγα στο παράθυρο και ζαλισμένος
Άρχισα να γελάω και σκέφτηκα πως
ΔΕΝ
ΕΧΩ
ΑΙΣΘΑΝΘΕΙ
ΠΟΤΕ
ΠΙΟ
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ
