Τις νύχτες, τα χαράματα
που οι φωνές σωπαίνουν,
τα μακρινά σου κλάμματα
στην κάμαρά μου μπαίνουν.
Πάω στοίχημα, πάω στοίχημα
πως, με δάκρυα τώρα βρέχεσαι,
που χωρίσαμε είν’ ατύχημα,
είναι έγκλημα που δεν έρχεσαι.
Εμάς τους δυο μας δένουνε
το τέλος μου κι η αρχή σου,
οι φίλοι μου επιμένουνε
πως μ’ έχεις προσευχή σου.
Πάω στοίχημα, πάω στοίχημα
πως, με δάκρυα τώρα βρέχεσαι,
που χωρίσαμε είν’ ατύχημα,
είναι έγκλημα που δεν έρχεσαι.
Που χωρίσαμε είν’ ατύχημα,
είναι έγκλημα που δεν έρχεσαι.
