Έσβησες πίσω απ’ την πόρτα.
Απ’ τον πέμπτο στο ισόγειο
κατεβαίνω και μετρώ κάθε όροφο,
κάθε τοίχο λευκό,
κάθε σημάδι της καινούριας σου ζωής.
Πόσο μου φτάνει που είσαι εκεί.
Δεν μπορώ, δεν αντέχω να σ’ αφήσω.
Η ψυχή μου επιστρέφει και τα μάτια σου φιλά
και μαζί σου ξενυχτά καθώς κοιμάσαι,
καθώς βαθαίνει το σκοτάδι
που αγαπήσαμε κι οι δυο.
Έσβησες πίσω απ’ τους ήχους.
Απ’ τον πέμπτο στο ισόγειο
είναι χρόνος αρκετός
για να υπάρξω άνθρωπος,
για να διασχίσω την καρδιά μου,
έχοντας εσένα για Θεό.
Δεν μπορώ, δεν αντέχω να σ’ αφήσω.
Απ’ τον πέμπτο στο ισόγειο
στο ασανσέρ με τον καθρέφτη,
απ’ τα μάτια σου κερδίζω
κι ανοίγω σ’ έναν κόσμο μαγικό.
