Φύγαν πέντε καραβάνια στο νοτιά
κι έγινες εσύ για μένα ξενιτιά.
Κράτησα τα ίχνη
κάτι να μου δείχνει
τα σημάδια που αφήνει μια φωτιά.
Κράτησα τη σκόνη
και το φως που λιώνει
απ’ το δάκρυ που θολώνει τη ματιά.
Πέντε καραβάνια
φύγαν στα ουράνια,
πήρανε και σένα π’ αγαπώ πολύ
πέντε άδειοι δρόμοι
κι ένα σταυροδρόμι,
πριν προλάβω να χορτάσω το φιλί.
Φύγαν πέντε καραβάνια μιαν αυγή
κι έγινες εσύ για μένα ξένη γη.
Φύτεψα τον πόνο
και μετρώ τον χρόνο,
μέχρι βάλσαμο ν’ ανθίσει στην πληγή.
Τώρα για πατρίδα
έχω την ελπίδα
ότι κάτι θα σε φέρει, κι ας αργεί.
