Πέντε χρονάκια ζήσαμε
σαν δυο τρελά τρυγόνια
ποτέ δεν το κατάλαβα
πως πέρασαν τα χρόνια.
Κι έλεγα χρυσό μου ταίρι
θα ‘ναι πάντα καλοκαίρι.
Με λόγια σε νανούριζα
με χάδια σε ξυπνούσα
όλος ο κόσμος το ‘ξερε
τρελά πως σ’ αγαπούσα.
Κι ήσουνα για μένα φως
η πεντάμορφη του κόσμου.
Ποτέ μου δε σε επίκρανα
στα μάτια σε κοιτούσα,
σα θησαυρό πολύτιμο
κουκλί μου σε κρατούσα.
Και πώς έτρεμε η καρδιά μου
μη σε χάσω από κοντά μου.
Κι όμως μια μέρα μου ‘φυγες
χωρίς να φιληθούμε
να ‘ξερες τι δε θα ‘δινα
να ξανανταμωθούμε.
Να ‘χουμε χρυσό μου ταίρι
σαν και πρώτα καλοκαίρι
