Πέρασε η ώρα, πέρασε
και πάει και το φεγγάρι
κι έμεινα εδώ μονάχη μου
να κλαίω στα σκοτεινά.
Αλίμονο σ’ εμένανε
που ζω μ’ ένα “μακάρι”
να γίνει να σε ξαναδώ
μια τελευταία φορά.
Από την ώρα που ‘φυγες
δεν έχω κλείσει μάτι,
πεσμένη στο κρεβάτι
με μιαν εικόνα ζω.
Βλέπω μια πόρτα ανοιχτή,
μπροστά μου να’ σαι εσύ
και δίχως άχνα, ούτε μιλιά,
με παίρνεις αγκαλιά.
Και σμίγουν οι ανάσες μας
και γέρνουμε στο πλάι,
κι όπως χαράζει το πρωί
ακούμε τα πουλιά.
Ακούω και τη φωνούλα σου
κι ο ύπνος θα με πάρει,
θα βγαίνει μέσ’ απ’ τ’ όνειρο
φωνή, γλυκιά λαλιά.
Βλέπω μια πόρτα ανοιχτή,
μπροστά μου να’ σαι εσύ
και δίχως άχνα ούτε μιλιά
με παίρνεις αγκαλιά.
Πέρασε η ώρα, πέρασε
και πάει και το φεγγάρι
κι έγειρα `δώ στην κάμαρη
μ’ ακόμα είσαι μακριά
