Πέρασε ξυστά
μ’ άγγιξε στον ώμο
κι έχασα το δρόμο
σπίτι και δουλειά
Έμοιαζε πολύ
με χαμένο φίλο
κι είπα να του στείλω
γράμμα και φιλί
Ήταν ένα άγγιγμα
που ξύπνησε όσα έκρυβα βαθιά μου
τώρα πώς θα μπω στην κάμαρά μου
με ένα ρίγος στο πλευρό
Ήταν ένα ξάφνιασμα
που γύρευα πάντα στη ζωή μου όλη
τώρα πώς θα ζω στην ίδια πόλη
μέχρι να τον ξαναδώ
Πέρασε ξυστά
πού να με θυμάται
ίσως να κοιμάται
τώρα που αγρυπνώ
Πες μου τ’ είν’ αυτό
που με αναστατώνει
άσπρο μου σεντόνι
βράδυ μου λευκό
