Περασμένες δώδεκα, νύχτα σκοτεινή,
η μικρή μας κάμαρα, άδεια κι ορφανή,
πώς να κλείσω μάτι, πώς να κοιμηθώ,
πήρα την απόφαση και θα σκοτωθώ.
Ένα μαχαίρι κρατώ στο χέρι
και θα το μπήξω μες στην καρδιά,
να μη λυπάμαι όταν θυμάμαι
πως με άλλον έφυγες κάποια βραδιά.
Μια φωτογραφία σου σαν να μου μιλά,
παίζει με τον πόνο μου και χαμογελά,
πως με κοροϊδεύει τ’ άψυχο χαρτί,
γιατί να σε χάσω, πες μου το γιατί.
Ένα μαχαίρι κρατώ στο χέρι
και θα το μπήξω μες στην καρδιά,
να μη λυπάμαι όταν θυμάμαι
πως με άλλον έφυγες κάποια βραδιά.
Έξω βρέχει άγρια και μελαγχολώ,
τη φωτογραφία σου κλαίγοντας φιλώ,
η βροχή στα τζάμια δάκρυα σκορπά,
και την πόρτα ο χάρος τώρα μου χτυπά.
Ένα μαχαίρι κρατώ στο χέρι
και θα το μπήξω μες στην καρδιά,
να μη λυπάμαι όταν θυμάμαι
πως με άλλον έφυγες κάποια βραδιά.
