Η πινακίδα έγραφε ότι επιτρεπόταν
η ρίψη μπαζών και υλικών απ’ ό, τι γκρεμιζόταν.
Μέσα απ’ τα μπάζα πρόβαλλε ένα κομμάτι τοίχου
σαν από ποίημα παλιό, φτερό σπασμένου στίχου.
Και είχε ο τοίχος πάνω του ένα καρφί μπηγμένο
που κάτι έδειχνε μακριά γνωστό κι αγαπημένο.
Πιο πέρα, ανάσκελα κι αυτό, ένα σπασμένο κάδρο
κι ένας παππούς που αγνάντευε τον ουρανό το μαύρο.
Στην πινακίδα που έγραφε ότι επιτρεπόταν
η ρίψη μπαζών και υλικών απ’ ό, τι γκρεμιζόταν,
δήλωσα σαν εξαίρεση στους σκουπιδοκανόνες
συντρίμμια όνειρα φτωχών κι αρχαίους Παρθενώνες.
Α ρε καημένε γέροντα, κατακαημένε γέρο.
Αν και μου είσαι άγνωστος, πόσο καλά σε ξέρω.
Πως τα γυρίζει η ζωή, λέω κι αναστενάζω,
αητόπουλο να ξεκινάς, να καταλήγεις μπάζο.
