Κίτρινα σαρακοφαγωμένα φύλλα
παλιά μου αρβύλα
με της φυσαρμόνικας τα πρίμα μπάσα
τροφή κι ανάσα.
Άκρη άκρη παίρνω τις γραμμές του τρένου
κυνηγημένος
τυλιγμένος στην καφέ μου καπαρντίνα
αχ αυτή η Αθήνα!
Έχει κάτι νύχτες
που κολλάν οι δείχτες
κι όλη η πόλη μοιάζει
ρεύμα που τινάζει.
Κρέμετ’ η ζωή μας επικεφαλίδα
πρώτη σελίδα
κι όλοι περιμένουμε την άλλη μέρα
μες στη φοβέρα.
Κόντρα στους πυραύλους κάνουμ’ εκδηλώσεις
διαδηλώσεις
μα κανείς αληθινά σ’ αυτή τη δίνη
φράγκο δε δίνει.
Όπου κι αν κοιτάξεις
τάξεις, παρατάξεις
τι να σε καλύψει
θάνατος και πλήξη.
Γίνεται παιχνίδι με χαρτιά στημένα
σημαδεμένα
πίνω και καπνίζω και την τύχη βρίζω
που δεν ορίζω.
Δίχως την αγάπη σου, πληγή και μούσα
δε θα μπορούσα
τίποτα σ’ αυτή την ερημιά να σώσω
και να τελειώσω.
Πάρε με κοντά σου
κάτω απ’ τα φτερά σου
πώς ν’ αντισταθώ
σε τούτο το χαμό;
