Περίσσεψες απόψε, πουθενά δε χωράς,
όμως είναι δικό μου τ’ όνειρο που φοράς,
έχω σκίσει σελίδες, έχω σβήσει στιγμές
μα το χρόνο γυρίζεις και μ’ αφήνεις στο χθες.
Παρασκευή μεσάνυχτα, Σαββάτο παρά κάτι,
σ’ έπινα στου ποτηριού την κάθε μου γουλιά,
μα πριν σε σβήσω, ξέφευγες κι ανέβαινες στο μάτι,
γινόσουν δάκρυ κι έπεφτες στην άδεια μου αγκαλιά.
Αγρίμι, τριγυρίζω στου καημού τις μεριές,
μες στου πιοτού τη ζάλη συναντώ μαχαιριές,
να `ταν ξένη η πόλη και το δάκρυ βροχή,
να ξεκίναγα μόνη, πάλι απ’ την αρχή.
Παρασκευή μεσάνυχτα, Σαββάτο παρά κάτι,
σ’ έπινα στου ποτηριού την κάθε μου γουλιά,
μα πριν σε σβήσω, ξέφευγες κι ανέβαινες στο μάτι,
γινόσουν δάκρυ κι έπεφτες στην άδεια μου αγκαλιά.
Περίσσεψες απόψε, πουθενά δε χωράς.
