Πες μου κάτι αληθινό.
Σαν την ερημιά αυτού που απαγχονίζεται,
σαν τη ροή απ’ τα ρουθούνια του πυγμάχου
και σαν την κούραση στα πόδια μου.
Πες μου κάτι αφόρητο.
Σαν τη φράση “ξέρεις τι έχω κάνει εγώ για σένα;”,
σαν την αμηχανία στους ανελκυστήρες
και σαν την απουσία του νοήματος.
Πες μου κάτι δυνατό.
Σαν τις αδυναμίες μας που φτάσαν ως τα νύχια,
σαν τα λούλουδα του κάμπου και σαν
καρτέρι των ληστών στο Δήλεσι.
Και τώρα πες μου κάτι ψεύτικο.
Σαν τα ψόφια δάχτυλα που ’σφιξα στο χέρι,
σαν τον ήλιο του χειμώνα
και σαν την ορκισμένη αγάπη της.
