Νύχτες και νύχτες τριγυρίζω μοναχή
σ’ αυτό το σπίτι που το στόλιζε η αγάπη,
βλέπω στον τοίχο να σκουριάζει ένα καρφί
μες στο σοβά που ‘χει νοτίσει από το δάκρυ.
Πήραν τα χέρια μου το χρώμα του καπνού,
στα δυο μου δάχτυλα της πίκρας ντοκουμέντα,
πάλι σε βλέπω, σε φαντάζομαι παντού,
κι ούτ’ ένα γεια, ούτε ματιά, ούτε κουβέντα.
Πες μου μόνο, μόνο μια κουβέντα,
πάντα είχες κάτι απ’ το Χριστό,
πάει καιρός που χάραζες στα δέντρα
μια καρδιά και δίπλα, “σ’ αγαπώ”.
Νύχτες και νύχτες τριγυρίζαμε μαζί,
όπου το βήμα σου και πλάι το δικό μου,
τώρα μ’ αφήνεις σαν κλεμμένο μαγαζί
στη διασταύρωση του φόβου και του δρόμου.
Πήραν τα χέρια μου το χρώμα του καπνού,
στα δυο μου δάχτυλα της πίκρας ντοκουμέντα,
πάλι σε βλέπω, σε φαντάζομαι παντού,
κι ούτ’ ένα γεια, ούτε ματιά, ούτε κουβέντα.
Πες μου μόνο, μόνο μια κουβέντα,
πάντα είχες κάτι απ’ το Χριστό,
πάει καιρός που χάραζες στα δέντρα
μια καρδιά και δίπλα, “σ’ αγαπώ”.
