Στα φλυτζάνια καφές παγωμένος
κι ένας ήλιος στο βάζο σβησμένος.
Τι με θες να σου φτιάξω για δείπνο,
πιο παλτό να φορέσω όταν φύγω;
Τι να πω αν δεν πω σ’ αγαπάω;
Να ενωθώ δοκιμάζω μα σπάω.
Κι αν με πάρει κανεις πες πως βγήκα,
με μια νίκη αγκαλιά με την ήττα.
Απ’ το μίσος τι ζει πιο πολύ;
Ποια γουλιά, ποιο φιλί, ποιο ταξίδι;
Στο βαγόνι κοιτώ το γυαλί
κι η σταγόνα νομίζω με πνίγει.
Στο ψυγείο καρδιές μοιρασμένες,
δυο ομπρέλες στον τοίχο κλεισμένες,
μη μου πεις “άλλο ναι κι άλλο πάντα”
βγες να δεις τη βροχή στη βεράντα.
Βγες να δεις τη βροχή όταν φύγω
κι αν με πάρει κανείς πες “σε λίγο”.
Ως στο σπίτι θα ‘ρθω πάλι πίσω,
πες πως βγήκα μα εδώ θα γυρίσω.
Απ’ το μίσος τι ζει πιο πολύ;
Ποια γουλιά, ποιο φιλί, ποιο ταξίδι;
Στο βαγόνι κοιτώ το γυαλί
κι η σταγόνα νομίζω με πνίγει.
Με βαλίτσα στο χέρι λευκή
και δυο μάτια που στάζουνε νύχτα
αν ρωτήσει κανείς πες πως βγήκα.
Με βαλίτσα στο χέρι λευκή
και δυο μάτια που στάζουνε νύχτα
αν ρωτήσει κανείς πες πως βγήκα.
Αν ρωτήσει κανείς, αν με ψάξει κανείς,
αν με ζητήσει κανείς, πες πως βγήκα.
Τι να πω αν δεν πω σ’ αγαπώ;
Να ενωθώ δοκιμάζω μα σπάω.
