Πες μου καλαματιανή μου, τι σου έκανα μικρή μου,
τι σου έκανα μικρή μου, τώρα και με τυραννάς
και τα γλέντια στην Αθήνα, όπου κάναμε ξεχνάς.
Δε μου είπες μαυρομάτα, να σε βρω στην Καλαμάτα,
να σε βρω στην Καλαμάτα, της μαμάς σου να το πω,
ότι θέλω να σε πάρω και τρελά πως σ’ αγαπώ.
Τώρα όλα μου τ’ αρνιέσαι και πια δε με συλλογιέσαι,
και πια δε με συλλογιέσαι, μες στους δρόμους που γυρνώ,
κι απ’ το σπίτι σου ακόμα κρύβεσαι όταν περνώ.
Καλαματιανή λυπήσου, τα παλιά μας πια θυμίσω,
τα παλιά μας πια θυμίσω, μη μ’ αφήσεις να χαθώ,
έβγα στο παράθυρό σου, για να παρηγορηθώ.
