Εσύ που τώρα μου χτυπάς ξανά την πόρτα
πες μου ποιος είσαι, πες μου ποιος είσαι
στο παραθύρι τ’ ουρανού ανάβουν φώτα
κι εγώ τις νύχτες μου μετρώ.
Εσύ που μ’ έκανες χαρά να μην ελπίζω
πες μου ποιος είσαι, πες μου ποιος είσαι
κι άσε με στ’ όνειρο χρυσόσπιτα να χτίζω
μήπως εκεί σε ξαναβρώ.
Όσα μου ‘χες πει, πέρασα στρατί
κι όλα γίνανε συντρίμμια
όσα μου ‘χες πει μείνανε ντροπή
μες του κόσμου την ασχήμια.
Εσύ που τώρα μου μιλάς μες στο σκοτάδι
πες μου ποιος είσαι, πες μου ποιος είσαι
στο παραθύρι τ’ ουρανού γελά το βράδυ
κι εγώ τις πίκρες μου μετρώ.
Εσύ που μ’ έκανες χαρά να μη πιστεύω
πες μου ποιος είσαι, πες μου ποιος είσαι
κι άσε με στ’ όνειρο κρυφά να ταξιδεύω
μήπως εκεί σε ξαναβρώ.
