Βράδυ στη μπιφτεκούπολη
που τηνε λεν Γλυφάδα,
σε πρωτοείδα κι ένιωσα
να μου `ρχεται ζαλάδα.
Ήσουν μικρή σαν όνειρο,
μαζί σου ήταν δυο άντρες,
με νάζι, κουτοπόνηρο,
τους έπαιζες σαν χάντρες.
Ήσουνα μια πεταλουδίτσα,
όχι από ‘κείνες των αγρών,
μα τις ορέξεις και τα βίτσια
έκανες πάντα, των αντρών.
Και μέσα κι έξω ήσουν ωραία,
δεν είχες όμως μια γραμμή
κι έψαχνες, κάνοντας παρέα,
μ’ όποιον τα σκάει για να τη βρει.
Σε ξαναείδα μια βραδιά
έξω απ’ τα μπουζούκια,
μάλωνες μ’ έναν νταγλαρά
που σου `δινε χαστούκια.
Και στην Τσακάλωφ, τελικά,
σε είδα σαν κομήτη,
μ’ έναν ψηλό να σου σφυρά
το μυστικό στη μύτη.
Ήσουνα μια πεταλουδίτσα,
όχι από `κείνες των αγρών,
μα τις ορέξεις και τα βίτσια
έκανες πάντα, των αντρών.
Και μέσα κι έξω ήσουν ωραία,
δεν είχες όμως μια γραμμή
κι έψαχνες, κάνοντας παρέα,
μ’ όποιον τα “σκάει” για να τη βρει.
