Όλοι πεθαίνουνε μονάχα μια φορά
μα εγώ πεθαίνω απ’ τις πίκρες κάθε μέρα.
Ζωή κι αγάπη με προδώσανε πικρά
και με το άδικο πως θα τα βγάλω πέρα.
Πότε θα ‘ρθει κι η σειρά μου
να χτυπήσει η καμπάνα και για μένα θλιβερά,
από κάτω από ένα κυπαρίσσι
να ξεχάσω κάθε μαύρη συμφορά.
Όλοι πεθαίνουνε μονάχα μια φορά
μα εγώ πεθαίνω και τα βράδια που πλαγιάζω.
Όλα τα όνειρα που βλέπω είναι πικρά
και μόνος κι έρημος πονάω και σπαράζω.
Πότε θα ‘ρθει κι η σειρά μου
να χτυπήσει η καμπάνα και για μένα θλιβερά,
από κάτω από ένα κυπαρίσσι
να ξεχάσω κάθε μαύρη συμφορά.
