Ήσουν η πιο καλή μου φίλη
τα ήξερες όλα για μένα
σε συναντούσα στις ταράτσες
που είχαμε όνειρα απλωμένα
Με τα δυο χέρια μου σαν κιάλια
στη γη κατέβαζα ένα αστέρι
και πάνω του έλεγα ποντάρω
τα όνειρά μας για να φέρει
Μα είναι τ’ αστέρια πεθαμένα
είναι από χρόνια πια σβησμένα
όσα κοιτούσαμε ήταν ψέμα
είναι τ’ αστέρια πεθαμένα
Έχουν περάσει δέκα χρόνια
που νέα σου δεν έχω μάθει
άραγε τα ’χεις καταφέρει
έμαθες τίποτα απ’ τα λάθη
Κάτω απ’ τον ουρανό οι δυο μας
θυμάμαι ενώσαμε τα χέρια
και στείλαμε ευχή στ’ αστέρια
να μη ξεχάσει η μια την άλλη
Μα είναι τ’ αστέρια πεθαμένα
είναι από χρόνια πια σβησμένα
όσα κοιτούσαμε ήταν ψέμα
είναι τ’ αστέρια πεθαμένα
