Μια φορά κι έναν καιρό
Σε μια χαμένη πόλη
Μύρισε η ατμόσφαιρα
καπνούς και αλκοόλη
Ζούσαν οι ανθρώποι της
μια ανούσια μανιέρα
Πιόνια αναλώσιμα
στης πόλης την σκακιέρα
Άνθρωποι αμέτοχοι
σαν άψυχα κουφάρια
Τα όνειρα τους ξέχασαν
κρυμμένα στα συρτάρια
Κάπου εκεί ανάμεσα σ’ αυτούς
κι εκείνη ζούσε
Δεν γέλαγε δεν έκλαιγε
και δεν παρεξηγούσε
Μα κι ένα σπίτι άθλιο
σπίτι στη σκοτεινή γωνιά
Που ότι συμβαίνει
εκεί πεθαίνει
Πνίγεται στην σκιά
Κάπου εκεί μέσα
κάποια μαιτρέσα
Θα βρεις που προτιμάς
Με τον παρά σου
κάν’ την δικιά σου
Και κάνε
ό,τι αγαπάς
Εκεί κι εκείνη ζει
Σώμα δίχως ψυχή
Σαν μια σκιά από το φως
Ανύπαρκτη εντελώς
